زبان چو پسته شود سبز در دهن بی تو

گره چو نقطه شود رشتهٔ سخن بی تو

نفس گسسته چو تیری که از کمان بجهد

برون ز خانه دود شمع انجمن بی تو

صدف ز دوری گوهر، چمن ز رفتن گل

چنان به خاک برابر نشد که من بی تو

شود ز شیشهٔ خالی خمار می افزون

غبار دیده فزاید ز پیرهن بی تو

به چشم شبنم این بوستان گل افتاده است

ز بس گریسته در عرصهٔ چمن بی تو

ز ما توقع پیغام و نامه بیخبری است

گره فتاده به سررشتهٔ سخن بی تو

تو رفته ای به غریبی و از پریشانی

شده است شام غریبان مرا وطن بی تو

به روی گرم تو ای نوبهار حسن، قسم

که شد فسرده دل صائب از سخن بی تو